In de moderne wereld verliest de kwestie van voogdij en voogdij onder geen enkele omstandigheid zijn relevantie. In elke samenleving leven er individuen die capabel zijn (begiftigd met rechten), maar niet over het vereiste niveau van begrip beschikken, en voldoende volwassen zijn om onafhankelijk hun eigen zaken te kunnen beheren (als incompetent beschouwd). Dit omvat minderjarigen en mensen met speciale behoeften. Het is interessant dat, volgens de oude opvattingen, deze categorie afvalmeters omvatte en, wat tegenwoordig heel vreemd lijkt, vrouwen. Die vandaag bekend zijn instellingen van voogdij in de Romeinse wet? Hoe zijn ze ontstaan? Wat zat erachter?
Historische informatie
Voogdij en trusteeship in het Romeinse recht verscheen niet onmiddellijk. Aanvankelijk werd aangenomen dat al deze individuen onder controle stonden van bepaalde families. Het is duidelijk dat er nooit speciale vragen zijn gesteld over hun bescherming. Waarom? Ten eerste waren ze volgens de oude wet helemaal niet begiftigd met onroerendgoedcomplexen; ten tweede beschouwden ze hun paterfamilias als hun enige bescherming.
Het is een andere zaak als de geciteerde sociale categorieën niet zouden beschikken over een dergelijke gezinsbescherming van natuurlijke aard. In de regel behoorde dit tot het aantal personae sui juris. Het was vanwege hen dat de instellingen van voogdij en trusteeship in het Romeinse recht begonnen te vormen. Deze dienden als uitstekende bescherming van de kunstmatige richting. Dus werd een surrogaat van natuurlijke bescherming gecreëerd. Het is belangrijk op te merken dat zelfs vandaag de dag het sleutelidee en de deeltijddoelstelling van deze instelling niet is veranderd. Dus, voogdij en bestuur in de Romeinse wet, waarvan de essentie is om bepaalde categorieën mensen te beschermen, worden tot op de dag van vandaag bestudeerd. Het is noodzakelijk om toe te voegen dat in de moderne wereld de Romeinse wet als een goed model dient in relatie tot de rechtsstelsels van andere staten. Daarom is het erg belangrijk om diepgaande kennis te hebben van het onderwerp dat in dit artikel wordt behandeld.
Hoe heeft de instelling van voogdij en trusteeship zich ontwikkeld? Juridisch begrip
Wat is voogdij en voogdij in het Romeinse recht? kort Het antwoord werd gegeven in het vorige hoofdstuk. Voordat we deze kwestie in detail onderzoeken, is het echter noodzakelijk om te begrijpen welke rechtsbevoegdheid en rechtsbevoegdheid in het Romeinse privaatrecht zijn. Het is dus gebruikelijk om door de wettelijke bekwaamheid het uitzonderlijke vermogen van een individu om bepaalde plichten te vervullen en specifieke rechten te begrijpen, te begrijpen.
Voordat u overgaat tot de instelling van voogdij en trusteeship, moet u de begrippen rechtsbevoegdheid en rechtsbevoegdheid in het Romeinse privaatrecht begrijpen. Trouwens, tijdens de tsaristische overheersing constateerden de advocaten in Rome verschillen tussen homo zelf - een fysiek persoon met zijn eigen verlangens, wil en type karakter, en dienovereenkomstig zijn burgerlijke persoonlijkheid - persona singularis.
Het onderscheidende kenmerk van het Romeinse burgerlijk recht van het moderne burgerlijk recht is dus het gebrek aan geboorte van een individu om hem als een juridische entiteit te erkennen. Om een persoon als absoluut legaal te erkennen, was het noodzakelijk om in een speciale staat te verkeren die status wordt genoemd. In overeenstemming met deze bepaling moet hij enkele statuscategorieën hebben: burgerschap, vrijheid en gezin. Met andere woorden, het individu moest een burger van Rome zijn, vrij en volledig onafhankelijk.Het is belangrijk op te merken dat het verlies van ten minste een van de gepresenteerde statussen duidde op de beëindiging of wijziging van het volume in relatie tot juridische capaciteit.
Rechtsbevoegdheid in het Romeinse recht
Categorieën beschrijven zoals voogdij en trusteeship (Romeins recht), vergelijking met het moderne burgerlijk recht spreekt van de eenheid van het basisidee en, natuurlijk, het doel. Op de een of andere manier is het gebruikelijk om competentie direct te begrijpen als het vermogen van een persoon om bepaalde rechten te verkrijgen door zijn eigen acties en dienovereenkomstig bepaalde wettelijke plichten voor zichzelf te vormen. Bovendien moet hij verantwoordelijk zijn voor de strafbare feiten als deze bepaling relevant is.
Het is belangrijk op te merken dat in de bronnen van Rome het beschouwde concept helemaal afwezig was. Desalniettemin merkten de Romeinen al sinds de oudheid op dat alleen personen die hun redelijk gedrag kunnen garanderen, de mogelijkheid hebben om onafhankelijk verantwoordelijk te zijn voor hun eigen acties van onwettige aard, evenals bepaalde rechten hebben. Dus verre van alle mensen waren in staat, vanwege de staat van hun eigen psyche, leeftijdscategorie en andere parameters, om de huidige situatie adequaat te beoordelen, de juiste maat voor hun gedrag te kiezen in het juridische aspect, en ook de bijbehorende consequenties volledig te herkennen. Hoe zag het eruit? voogdij en trusteeship in het Romeinse recht?
In dergelijke gevallen waren er (als gevolg van tekortkomingen in de psychologie, fysiologie of menselijke fysica van een juridische entiteit) geen absolute garanties voor toereikendheid, was de juridische capaciteit onderworpen aan uitsluiting of bepaalde beperkingen. Wat compenseerde dit nadeel? Dat klopt! Kwam te hulp voogdij en trusteeship in het Romeinse recht. opleiding Het "project" werd lang genoeg uitgevoerd, toch!?
Indeling van personen
In overeenstemming met de Romeinse wet, waren absoluut alle mensen onderworpen aan de volgende classificatie:
- Individuen werden beschouwd als individuen vanaf de geboorte tot zeven jaar oud. Het is duidelijk dat ze arbeidsongeschikt waren. Met betrekking tot die relevante voogdij en trusteeship in het Romeinse recht. Waarom? Omdat absoluut alle acties rechtstreeks door de voogd werden uitgevoerd.
- Personen uit de kindertijd waren personen van zeven jaar tot puberteit. Het definitieve kader voor meisjes werd dus vastgesteld op de leeftijd van twaalf, en voor jongens was dit aantal veertien. Men geloofde dat ze al 'konden verlangen en begrijpen'. Daarom erkenden zij bij wet een beperkte rechtsbevoegdheid. Als kinderen hadden ze het recht om bepaalde acties uit te voeren die hun positie in het vastgoedaspect verbeteren, maar konden die acties niet uitvoeren, met als gevolg een verslechtering van de eigendomsstatus. Met andere woorden, minderjarigen die uit hun kindertijd kwamen, hadden de mogelijkheid om rechten te verwerven, maar konden geen plichten voor zichzelf vormen. Dus, voogdij en trusteeship in de Romeinse wetgeving beschrijft kort dat deze categorie individuen hun eigen empowerment nodig had. Daarom hadden ze de hulp van een voogd nodig.
- Bij het bereiken van de adolescentie verwierven individuen absolute rechtsbevoegdheid. Dus ze waren niet langer nodig voogdij en trusteeship, in het Romeinse recht beschouwd als het beschermen van een juridisch incompetente bevolking.
Wettelijke inhoud van voogdij en voogdij in het Romeinse recht
Onder voogdij in het juridische aspect, is het noodzakelijk om de civielrechtelijke autoriteit met betrekking tot een vrije persoon te begrijpen om bescherming te bieden aan iemand die, om de bovengenoemde redenen, niet in staat is om dit soort bescherming onafhankelijk te bieden. Dus, het beschrijven van een categorie zoals voogdij in de Romeinse rechtsorde spreekt over het gebrek aan jeugdige juridische capaciteit, dat wordt gecompenseerd voordat hij volwassen wordt door deel te nemen aan zijn transacties een volwassen man, een voogd genoemd, waarvan de aanwezigheid verplicht is. Het is belangrijk op te merken dat in de Romeinse wet de vorming van een voogdijvrouw als vanzelfsprekend werd beschouwd, omdat ze zich onder de frivole mensen bevond.
Om een juridisch belangrijke actie uit te voeren, moet een persoon onder voogdij goedkeuring krijgen, evenals de goedkeuring van de handeling rechtstreeks van de voogd. Dat is de reden waarom de acterende persoon in de eerste plaats als de beschermer wordt beschouwd. Voogdij in de Romeinse wet, betekenis met betrekking tot deze categorieën betekent dit dat een vrouw, reeds volwassen, een voogd nodig heeft uitsluitend voor de vorming van een testament, vervreemding of de vestiging van vruchtgebruik. Het is belangrijk om te onthouden dat, anders dan zij, elke actie om verplichtingen met betrekking tot een kind vast te stellen, door een voogd wordt gecontroleerd.
Logische toevoeging
Trouwens, na een categorie zoals voogdij en trusteeship (Romeins recht) te hebben beschreven, spreekt de vergelijking van het uiterlijk in dit geval door een voogd van een vertegenwoordiger van het schone geslacht van een ander dan een agnatisch familielid. Zijn rol is dus begiftigd met een symbolisch karakter in het overeenkomstige tijdperk. Vanwege deze functie bekritiseert Guy het geloof in vrouwelijke frivoliteit dat zo gangbaar is in de samenleving. Hij beweert dat ze bescherming nodig hebben om fraude te voorkomen. In werkelijkheid namen vrouwen die helaas niet beschikbaar waren voor transacties van burgerlijke aard zonder de goedkeuring van een voogd in de regel vrij pragmatische beslissingen.
Dus in het verhaal van Livia over de gebeurtenissen in de tweede eeuw voor Christus, heeft de bevrijde vrouw de wens uitgesproken om de magistraten na haar dood direct (terwijl ze niet langer onder voogdijschap stond) om een voogd te vragen om een testament te vormen. De praktijk leert dat dus voogdij in de Romeinse wet, vestiging van deze categorieën getuigt van de benoeming als het belangrijkste doel van het direct compenseren van een of ander gebrek aan juridische capaciteit, dat op een formele manier wordt bepaald. Op zijn beurt zijn de gronden die rechtstreeks voortvloeien uit de kenmerken van een persoon van psychische aard, geplaatst onder de voogdijprocedure, secundair.
Functies van een beschermer in de Romeinse wet
Het is met de conclusie in het vorige hoofdstuk dat het functionele verschil van de voogd rechtstreeks afhankelijk is van de leeftijdscategorie van de wijk. Beschrijven van een categorie zoals voogdij en trusteeship in concept van het Romeinse recht spreekt over de noodzaak voor de voogd om het algemene beheer van het gebouwencomplex van de baby over te nemen, evenals bij afwezigheid van een afdeling wanneer zelfs alle zaken van het schone geslacht bij de voogd zijn. In dergelijke omstandigheden is er een verdeling van eigendom die functioneel van aard is. In dit geval worden zowel de statische als de abstracte eigenaar van de vastgoedcomplexen als de voogd beschouwd en beheert en beheert deze deze nog steeds. Het is belangrijk om toe te voegen dat de rechten van laatstgenoemde in werkelijkheid uitsluitend worden bepaald door het falen van de wijk. Privé voogdijschap in het Romeinse privaatrecht zij zeggen dat wanneer hij meerderjarig wordt, hij in elk geval geen beroep hoeft te doen op een voogd en de volledige eigenaar van zijn eigendom wordt zonder formele handelingen met betrekking tot de overdracht van rechten te formaliseren.
De logische nuance is dat in het geval van het overlijden van een voogd zijn erfgenamen geen rechten hebben met betrekking tot de vastgoedcomplexen van de voogd. Ze behouden alleen verantwoordelijkheid.
Voogdij en trusteeship in het Romeinse recht. Soorten hechtenis
De rol van de voogd in het Romeinse recht hangt vooral af van de leeftijdscategorie van de wijk. De zaken van kinderen jonger dan zeven jaar worden bijvoorbeeld bepaald door een voogd die weet hoe ze deze onder de juiste omstandigheden voor de leeftijd van het kind moet leiden. Kinderen van zeven tot veertien jaar omvatten op hun beurt een voogd, wiens taken, bijvoorbeeld, netto acquisitietransacties worden uitgesloten, omdat adolescenten in staat zijn om op een dergelijke onafhankelijke manier om te gaan. Bovendien heeft een twaalfjarig kind voldoende kennis om zijn eigen zaken te regelen. Individuen van deze leeftijdscategorie worden echter steeds vaker uitbuitingsobjecten. Dat is de reden waarom de autoriteiten een speciale wet hebben aangekondigd die de vervolging strafbaar stelt van degenen die durfden te profiteren van de onervarenheid van adolescenten die de meerderjarigheid hebben bereikt, maar die de leeftijd van vijfentwintig niet hebben bereikt. Overigens breidde het effect van deze wet zich vervolgens uit tot de uitvoering van transacties van onervaren aard. Beschrijven van een categorie zoals voogdij en trusteeship in het Romeinse recht zegt dat een volwassene die nog geen vijfentwintig jaar oud is geworden en om de aanstelling van een voogd vraagt, enigszins beperkt wordt in relatie tot zijn eigen activiteiten. Dus, voor de effectiviteit van zijn transacties, die het vermogen kunnen verminderen, is de officiële toestemming van de trustee vereist. Dit soort document kan trouwens zowel voor als na de transactie worden uitgevoerd.
Aanvullende feiten
In de vorige hoofdstukken zijn die categorieën zoals beschreven in detail beschreven voogdij en bestuur in de Romeinse grondwet. In overeenstemming met deze bepalingen werd een zeer interessant feit vastgesteld dat jongeren jonger dan vijfentwintig jaar niet het recht hadden om te trouwen of een testament op te stellen zonder de toestemming van de curator (volledig onverenigbaar met het moderne burgerlijk recht!). Bovendien is het verrassend dat de voogdij met betrekking tot eerlijke seks zijn relevantie vrij vroeg verloor. Dus tegen het einde van de republiek hadden vrouwen het recht om zelfstandig deel te nemen aan zakelijke relaties (eindelijk!). Slechts enkele handelingen van burgerlijk recht, waaronder een actieve rol door deelname aan het juridische proces en de vervreemding van vastgoedcomplexen, moesten door de vrouw worden verleend met toestemming van de voogd. Overigens werden zelfs dergelijke beperkende maatregelen aan het begin van de klassiekersperiode als onnodig ervaren (wat zeer correct is). Zo werd in de eerste helft van de eerste eeuw het belangrijkste type voogdij van het schone geslacht officieel afgeschaft - de voogdij over de dichtstbijzijnde agnaten, waarna het vrijwel geen gebruik van de voogdij door de wil van de vader of echtgenoot werd uitgesloten.
Dit feit was echter helemaal niet gelijk aan de absolute gelijkstelling van vrouwen aan mannen, hoe kan het ook anders! Dus een groot aantal juridische functies bleek niet toegankelijk voor vrouwen. Ze hadden niet het recht om posities van openbare aard in te nemen, voor de rechtbank te spreken voor andere personen en ook als voogden te worden beschouwd. Een uitzondering op de laatste paragraaf werd gemaakt door moeders en grootmoeders, die rechtstreeks de hoeders waren van hun eigen kinderen en kleinkinderen.
conclusie
Opgemerkt moet worden dat in de tijd van de oude beschaving de voogdijprocedure in de regel uitsluitend werd ingesteld in het belang van de personen die op wetgevingsniveau als de nauwste erfgenamen werden beschouwd. Het belangrijkste doel en idee van voogdij was om het eigendom van de wijk te beschermen in overeenstemming met de belangen van zijn erfgenaam.
Tegelijkertijd ontwikkelde de staatscontrole met betrekking tot voogdijactiviteiten zich geleidelijk.Dus werd speciale aandacht besteed aan het systeem van claims rechtstreeks aan de voogd in het geval dat hij geen rapport over de gang van zaken van de afdeling verstrekte (of onvolledige documentatie verstrekte) of zijn zaken nalatig uitvoerde.
Gelet op het voorgaande kan een interessante conclusie worden getrokken dat de instelling van voogdij, zowel in het Romeinse recht als in het civiele recht, in de eerste plaats gericht is op niets meer dan compensatie voor het gebrek aan iemands onvermogen. Overigens wordt dit defect bijna altijd formeel vastgesteld. Op zijn beurt zijn die rechtvaardigingen die rechtstreeks voortkomen uit hun mentale kenmerken van een bepaalde persoon en onder curatele worden gesteld, op de een of andere manier secundair. Het is belangrijk om toe te voegen dat de functionele classificatie van voogdijschap, die, zoals hierboven opgemerkt, volledig afhankelijk is van de leeftijdscategorie van de wijk, consistent is met deze conclusie.
Met betrekking tot het artikel kan ook worden verklaard dat het voogdijschap is veranderd ten opzichte van zijn essentie en zelfs in de latere imperiale wet ongeveer de vorm heeft aangenomen die het in de moderne wetgeving heeft.